O benim kalbim.

-
Ben şimdilik önde götürüyorum maçı. Ama sol kanadım (kalbim) hep açık veriyor. Yediğim bütün goller oradan. kaçırdıklarım da tabi. Nedense bir acele, bir telaş içinde sol kanat oyuncum. Aslında bir kanat oyuncusu olarak yer tutuşu gayet iyi, nerede duracağını iyi biliyor mesela. Ama zamanlaması kötü keratanın. Hep erken müdahale ediyor, ilk toplara basayım derken muhakkak çalımı yiyor. Beni arabanın önüne iten de hep bu adamdır işte. Bakın ben suçluyu buldum. Ama bu saatten sonra oyuncu değiştirecek değilim ya.

O benim kalbim.

Comments

Anonymous said…
zaman en iyi ilaçtır.
zaman sabrı öğretir.
zaman tasarrufu gösterir
zaman kazanılır, kaybedilmez
zaman yoldaştır ,yalnızlığına arkadaştır yeri geldiğinde

iyi değerlendirmek lazım .
1:52 PM
Anonymous said…
oyuncu değiştiremiyorsan sistem değiştir hocam, forvete çek sol beki, yırtıcı santrafor hesabı
2:01 PM
Post a Comment

Popular posts from this blog

GEÇİM SIKINTISI – SANAT SEPET

-
Para, modern dünyanın tek söz sahibi. Varlığına yada yokluğuna göre insanların hayal güçlerini ya sınırlayan ya körükleyen motivasyon kaynağı. Şehir hayatı içinde yaş, ırk, cinsiyet gibi ayrımları; genç yaşlı, amir memur, komutan asker gibi bilinen bütün hiyerarşiyi ortadan kaldıran ve kendine göre yeniden düzenleyen güç sahibi. Üstelik güç arayan para sahiplerinin parayı harcamalarına da gerek yok. Paralarının olduğunun bilinmesi kâfi. Eğitim durumundan, ne iş yaptığından bağımsız olarak kişiyi başarılı yada başarısız kılan, insanların gözünde notunu anında düşüren yada yükselten kaldıraç. Aralarındaki en görünür fark para olmasa bile hiçbir iş yapmadan kira toplayarak geçinen bir madrabaz sadece bakışlarıyla bir profesörü çok rahat alaşağı edebiliyor. Diğer yandan böyle olmasa dahi 21. Yüzyıl insanı olarak kişinin para ile mecburen kurduğu ilişki, kim olduğu ile ilgili olmasa bile nasıl bir insan olduğu ile ilgili çok önemli bilgiler veriyor. Ben bugüne kadar para ile olan il
Read more

İnsanlar büyüdükçe, hayalleri küçülür mü?

-
Bu akşam nihayet Babam ve Oğlum'u izleyebildim. "İnsanlar büyüdükçe, hayalleri küçülür mü?" diye soruyordu Deniz. Eh be çocuğum küçülür tabi. Hatta kaybolur gider. Zaten hayal denen şeyin ardından hayal kırıklığı gelir, kapıdadır yani. İçimize hayyallerimizi aldığımız anda düşkırıklıklarına da bi yer ayırmalıyız. Üstelik yatılı misafirdir onlar içimizde. Bazen bir ömür gitmezler. Bir zamanlar çok büyük şeyleri hayal etmem soylenmişti, neymiş efendim; hayallerimiz büyük olmalıymış, boylece çok azını bile gerçekleştirdiğimizde büyük kazançlarımız olurmuş. O zaman da dedim "ya gidin işinize, hangi hastalıklı psikoloji kitaplardan öğreniyorsunuz bunları" diye. Yok öyle bişey, kandırmayın insanları, herkesin iki gözü var, ortada olanlar. Gerçeklerin yüzünüze tokat gibi çarpması hoşunuza gidiyorsa o başka tabi. İnsan hayalleri ile değil yaptıkları ile ortadadır. Hanginiz biliyorsunuz benim hayallerimi? Ben de sizinkileri bilmiyorum, ama yaptıklarınız ortada işte, bu y
Read more

ANTİKA DÜKKÂNI

-
Ahşap, kahverengi kapı her açıldığında üzerindeki minik çan çalıyor, bu sese yaz aylarında bungun hava ile birlikte tozun kokusu, kış aylarında buz gibi hava ve kimi zaman da döne döne uçuşarak içeri giren kar taneleri eşlik ediyor. Bazen oyun bile oynuyorum burada. Mevsim yaz ise çan sesi ile birlikte içeri giren toza karşı siper alıyorum hemen, ne yapsam nafile, gelip üzerime yapışıyorlar, " alerjim var benim, gidin ayol " desem de dinlemezler. Pavlov'un köpeği işte, hepinizin bildiği hikâye, ben nereden mi biliyorum. Durun anlatayım. İlk zamanlarımdı. Siyah kalın çerçeveli gözlüğü, yarısı ağarmış sakalları ve atkuyruklu uzun saçıyla boylu poslu bir adam gelmişti. Fuları üzerimdeki tozların rengindeydi. Yarı boylarında çıtı pıtı bir kızcağız ile birlikte, muhtemelen dışarıda başlattıkları bir sohbete devam ederek girdiler içeriye. Zavallı kızcağız aynı sözleri daha önce onlarca kez duymuş gibi bıkkın bir ifadeyle dinliyor bir yandan da etrafına bakınıyordu.   -
Read more