Babama ve Kardeşime...

Bu aralar çok pozitif bi adam oldum çıktım. Onceden (askere gitmeden once) boyle değildim ben. Pozitif bi adam olmak ruh sağlığım için iyi bişey olabilir ama yine de kuşkularım var. Mesela hayatın olumsuzluklarını görmezden gelirsem, bunları yok sayarsam, yanlışları hataları nasıl düzeltebilirim ki? Şimdi de muhakkak hatalar, noksanlar var hayatımda ama nedense iyi şeyler çarpıyor hep gözüme.

Neyse, esas konumuza dönelim.

Bugun sözlükte okuduğum bir yazı. Adam erkek kardeşi ile olan geçmişini sorgulamış. Tabii ki duygusal bir yazı. Aslında kardeşini ne kadar çok sevdiğini ama asla yanağından öpmediğini yazmış. Aslında ne kadar iyi anlaştıklarını, ama asla bunu gösteremediklerini, kavgaların, eşek şakalarının hep sevgiden kaynaklandığını anlatmaya çalışmış. Bir itiraf yazısı olmuş, yazının ana fikri "Kardeşim aslında seni çok seviyorum" olarak da özetlenebilir.

Şimdi durup bir etrafımıza baktığımızda; özellikle aile içinde ilişkilerin, sevgilerin böyle yaşandığını görebiliriz. Özellikle erkek bireyler ( baba ve erkek kardeşler) sevgilerini göstermekten imtina ederler. Bunda maalesef geleneğin payı büyük. Eskiden Anadoluda babalrın çocuklarını kucaklarına alması ayıp sayılırmış, hep gizli gizli severlermiş çocuklarını babalar. Bugün bizim kuşağın babaları da aynı kötü geleneği bilmeden devam ettiriyorlar maalesef. Artık yaşlanmaya başlamış ve geçmişini sorgulayan erkeklerin büyük bir çoğunluğunun da itirafıdır bu zaten, ve çocukların da artık gençlikten orta yaşa doğru gelinen yaşlardaki tespiti. Babalar çocuklarına "ben sizi hep çok sevdim ama belli etmedim" derler. Bunu da çocukların iyiliği için yaptıklarını söylerler ki; bu da bir kendini kandırmadır. Çalınan minareye kılıftır. Baba pişmandır yaptıgından ötürü ama içgüdüsel olarak da bir bahane uydurmak zorundadır. Çocuklardan da hep duyarız, "aslında babam bizi çok severdi ama belli etmezdi" diye. çocukların bu sözü de bir tesellidir.

Konunun benimle alakalı kısmına gelince. Ne mutlu bana ki, bizim evde buna benzer durumlar asla yaşanmadı. Kardeşimle uzun yıllar ayrı kalmamıza rağmen, birlikte olduğumuz zamanları hep iyi değerlendirdik. Birbirimize sevgimizi de gösterdik. Sarılarak yürüdük. "Abi/kardeşim seni çok özledim" dedik. Çok kişiye kardeşimden bahsetmişimdir. Başkalarına kardeşimi anlatırken onu ne kadar çok sevdiğimi anlarlar hep. Artık nasıl anlatıyorsam.

Keza babamla da durumlar aynıdır. Babam da sık sık bizi ne kadar çok sevdiğini soyler, sarılır, kucaklar öper. Bizi ne kadar çok sevdiğini anlatırken de muhakkak gururumuzu okşayan nedenler sıralar. Babama iki gün ayrılıktan sonra dahi sarılmam, onun beni kucaklaması bazılarına ne kadar garip geliyor, hayretle ve imrenerek bakıyorlar ki, o zaman ne yapacağımı bilemiyorum. O anda orada bulunan 3. şahıslara hem kızarak (bunda hayret edilecek ne var ki?), hem acıyarak ( böyle sevgiyle doldurulmuş, dondurulmuş anları olmadığı için) bakıyorum. ve onlar için üzülüyorum. Ender olarak da bazılarının gözü parlıyor. Bu sevgi gösterisini içlerinden kutladıklarını sanıyorum.

Sözün özü sözlükte yazan arkadaş gibi pişmanlıklarım olmadı benim hiç. Sevgimi doya doya yaşadım ve yaşamaya devam ediyorum. Bunun manevi hayatıma ne kadar olumlu etkisi olduğunu biliyorum. ve Allah'ıma şükrediyorum.

Babama ve kardeşime; bir kez daha;
SİZİ SEVİYORUM.