bir ben, bir de içimdeki ben.

Vakit gece yarısını çoktan geçmişti, kıyafetlerimi çıkarmadan kendimi girişteki kanepenin üzerine bırakıverdim. Bez çantayı açtım. Kepimi, cübbemi, diploma yerine verilen rulo halindeki kâğıdı çıkarıp elime aldım.  Bana göre insanların olduğu gibi eşyaların da karar mekanizmaları vardır. Hatta eşyaların karar verme süreci insanlara nazaran çok daha karmaşıktır. Onlar çevrelerinde olan bitenden çok daha fazla etkilenirler. Bilinçli seçimler yapabilen gözlemci bir zihnin etraflarında dolaşıp durması bile, onları değiştirmeye, dönüştürmeye yeter. Kendimi yorgun hissediyordum ama zihnim canlıydı. Okulumu bitirmiştim ve bundan sonrası ile ilgili bir karar vermem gerekiyordu.  Yurtdışında çok iyi bir üniversiteden davet almıştım, ancak burs vermiyorlardı, yurtdışına gideceksem okuluma devam edebilmek için çalışmam da gerekecekti. Yurtdışı demek iyi eğitim demekti.  Türkiye’de kalırsam burs alıp,  ailemle birlikte yaşayacağım için rahat edecektim. Arkadaşlarımı, tuttuğu...

            Damarları çatlayacakmışçasına sımsıkı tuttuğu elinde, kapağından ve dört kenarından birkaç kat bantla kapatılmış, sararmış bir zarf duruyordu. Dünya üzerinde başka hiçbir zarf o anda elinde tutmakta olduğu kadar sadece sahibine ait olamazdı. Gönderen kişinin isminin yanında parantez içinde "annen" yazıyordu. Zarfı ilk aldığında yine bilindik eşek şakalarından birini yapan arkadaşlarının bir kötülüğü sanmış, postacının üzerine yürümüştü. Tam ortalığı birbirine katacakken postacının gözlerindeki korkuyu görmüş, adamın telaşı karşısında bunun bir şaka olmadığını anlayıp usulca geri çekilmiş, yine de özür dilemeden, zarfı hırçın bir hareketle çekip almış ve koşarak uzaklaşmıştı.             Kendini bir yetişkin gibi görmeye başladığından beri, kimseden çekinmiyordu. Artık ne dayak, ne hafta sonu cezaları ne de bulaşık yıkamak korkutuyordu onu. Bütün kızlarla birlikte "Anne" diyerek ses...